Rozdział 21: "Przyszedł po mnie."

       

        CZYTASZ? = KOMENTUJ!!!

                 Miłego czytania :) 

Nicole. 

- Wstawaj! - ktoś krzyknął, budząc mnie przy tym. 

Zasnęłam? 

To był ten blondyn, który wczoraj do mnie przyszedł i jako jedyny nie był dla mnie niemiły. Otworzyłam zmęczone oczy i zobaczyłam, że stoi nade mną i tylko czeka, aż się podniosę. 

To sobie poczekasz, ha! 

Nie wiem ile spałam, ale nadal czułam się zmęczona i wszystko mnie strasznie bolało, najbardziej żebra. Chłopak nie był w dobrym humorze i tym razem chyba mi nie pomoże wstać lub nawet usiąść.

- Długo mam jeszcze czekać?! - syknął przez zęby.

- Nie mogę wstać... - mruknęłam. Poczułam szarpnięcie i ogromny ból rozchodzących się wzdłuż mojej kostki, aż do moich żeber.

Co się do cholery dzieje?! 

Krzyknęłam, a w moich oczach pojawiły się łzy. Kostka niemiłosiernie zaczęła boleć, aż zakręciło mi się w głowie.

- Nie mam zamiaru się z tobą cackać, kurwa. Idziemy. - warknął, ciągnąc mnie za sobą. Wydałam z siebie okrzyk bólu i upadłam na podłogę, a z oczu wydostały się łzy, których nie mogłam powstrzymać. - Czego kurwa nie rozumiesz w słowie "idziemy"? - syknął.

- Czego nie rozumiesz w zdaniu "nie mogę chodzić, bo mam złamaną nogę"? - warknęłam, krztusząc się łzami. - Dupek. - mruknęłam, w zamian dostałam cios w brzuch. - Kurwa... - krzyknęłam z bólu. - P-przepraszam... - dodałam, ale mnie nie słuchał. Zaczął wymierzać ciosy w twarz, brzuch potem już nic nie czułam.

Zemdlałam. 

                             ~*~     

Justin. 

Szliśmy cicho wzdłuż korytarza, było ciemno, a jedynie co było słychać to nasze nierówne oddechy. Szedłem na przodzie, prowadząc wszystkich do wyznaczonego celu. Dotarliśmy do wielkich drzwi, z których słychać było rozmowę Cullena ze swoimi pracownikami.

- I co teraz z nią zrobimy? - zapytał, gdy usłyszałem słowo "nią", moje pięści zacisnęły się na broni, którą trzymałem.

- Poczekamy, aż przyjadą po nią, a napewno to zrobią. Jest w końcu oczkiem w głowie Nathana, byłby złym ojcem, gdyby nie przyszedł. - zaczął się śmiać jakby był to najzabawniejszy żart na świecie. 

- A co jeżeli przyjdzie z The Killers*? - zapytał cicho jeden z jego przydupasów. 

- Cóż... Nie sądzę, żeby tak się stało. - odpowiedział swobodnie. - W końcu Watson z Bieberem się nienawidzą. - ponownie się zaśmiał. Kiwnąłem głową na znak, że wchodzimy. Policzyłem do pięciu i z impetem otworzyłem drzwi. 

- Witam państwa, przyszedłem odebrać to co moje. - uśmiechałem się do wszystkich szeroko, w końcu nie wytrzymałem i zacząłem się śmiać. 

Ich miny były bezcenne. 

- Justin, cóż za miła niespodzianka! - zawołał radośnie Cullen. - Co cię tu sprowadza? - spoważniałem, rozejrzałem się uważnie po pomieszczeniu zatrzymując swój wzrok na moim największym wrogu - Jamesie Cullenie. 

- Gdzie ona jest? - warknąłem. Facet spojrzał na mnie zdziwiony udając, że nie wie o co mi chodzi. 

- Ale kto? - udawał głupiego.

- Nie udawaj, kurwa. - podeszłem bliżej, poczułem jak broń zostaje przyciśnięta do mojej głowy. 

Kurwa. 

- Wiem, że ją macie. - syknąłem przez zęby. 

- Gdzie jest kurwa, moja córka?! - krzyknął Nathan wchodząc do pomieszczenia razem ze swoją grupą.

- Ohh... O nią chodziło. - uśmiechnął się chytrze. - Jest u mnie bezpieczna, nie masz się o co martwić. - wzruszył ramionami, jakby nigdy nic.

- Jeżeli coś jej zrobiłeś... Rozpierdole ci łeb. - warknąłem.

- Justin? Co ci się stało, nigdy nie przejmowałeś się dziewczynami. Zawsze jedna na jedną noc, pamiętasz? - powiedział, patrząc na mnie z pogardą.

- Chce ją zobaczyć. - powiedziałem, unikając jego "pytania".

- Zakochałeś się, Justin? - zaśmiał się Cullen.

- Nie. - warknąłem. - Chce ją zobaczyć. - dodałem, przez zaciśnięte zęby. 

- Dobrze, skoro nalegasz. - odpowiedział. - Przyprowadź sukę. - gdy usłyszałem jak ją nazwał wyrwałem się chłopakowi, który trzymał broń przy mojej głowie. Uderzyłem go w twarz i kopłem w brzuch, powalając na ziemię celując bronią w Jamesa. 

- Przyprowadź ją. - warknąłem.

                              

                               ~*~        

Nicole. 

Siedziałam pod ścianą z podkulonymi nogami pod brodę. Zostałam ponownie pobita, nie mogę się ruszyć. Moja głowa strasznie pulsowala o kostce już nawet nie wspólnę, nawet nie czułam już tego okropnego bólu. 

Mam już dość.

Usłyszałam jak ktoś wchodzi do pomieszczenia, nie ruszyłam się nawet o centymetr. Niech robią co chcą, mnie to już obojętne.

- Wstawaj. - powiedział, podchodząc do mnie bliżej. Próbowałam się podnieść, ale na marnę. Podszedł do mnie i pociągnął za ramię w górę, aż syknęłam z bólu. 

Pieprzony dupek!

Idąc, w prawdzie podskakując na jednej nodze, próbowałam być szybsza i go wyprzedzić, ale to było na marnę. Mijaliśmy długie korytarzę, w których było jeszcze chłodniej niż w moim "pomieszczeniu". Zaczął mnie prowadzić do ogromnych drzwi, aż w końcu do nich dotarliśmy. Otworzył je i siłą wrzucił mnie do środka.

- Kurwa... Delikatniej nie mogłeś? - zapytałam, leżąc na plecach masując kostkę. 

- Nicole... - usłyszałam dobrze znane mi dwa głosy. Odwróciłam głowę w stronę dochodzącego dźwięku i zamarłam.

Przyszedł po mnie. 

- Justin... - mruknęłam. W moich oczach zebrały się łzy kiedy zobaczyłam ich wszystkich: Justna, tatę, Ethana, Johna i znajomych taty, których nie znałam, ale cieszyłam się, że poświęcili się dla mnie i przyszli.

- Jak słodko. - klasnął w dłonie mężczyzna podchodząc bliżej mnie. Zaczęłam się cofać do tyłu, aż natknęłam się na ścianę. - Wstań ślicznotko, nic ci nie zrobię. - powiedział, uśmiechając się do mnie w obrzydzający sposób. Skrzywiłam się, patrząc na niego z dołu i prychnęłam.

- Wcześniej też miałeś mi nic nie robić, a wyglądam gorzej niż jak mnie tu przywieźli. - warknęłam, wywracając oczami. - Nie dziękuję, posiedzę sobie. - mój głos był niewyraźny i przepełniony sarkazmem. 

- Wstań, kurwa jak cię prosiłem. - warknął. 

- Zostaw ją. To nie jej sprawa, załatwimy to wszystko sami. - syknął mój ojciec. Mężczyzna pociągnął mnie do góry i przystawił do skroni pistolet. Na moment przestałam oddychać, widziałam desperację w oczach ojca i złość w Justina. 

- Chyba się przesłyszałem. - zacmokał. - Oczywiście, że to jej sprawa. Jest spokrewniona z moimi dwoma największymi wrogami. - zaśmiał się. - Jak się czujesz, kochanie? - zapytał mnie sztucznym głosem. Skrzywiłam się i nie odpowiedziałam, w moim gardle pojawiła się wielka gula, przez którą nie mogłam wydobyć z siebie żadnego słowa. - Słyszałaś o co zapytałem?! - krzykał tak głośno, że aż się wzdrgnęłam. 

- T-tak... - mruknęłam. 

- Grzeczna dziewczynka. - mruknął mi do ucha. Zaczął sunąć swoimi ochydnymi ustami wzdłuż mojej szczenki, aż do obojczyka. - Jesteś piękna, wiesz? Pewnie masz wielu adoratorów. W tym Justina, prawda? - dodał. - Szkoda byłoby takiej pięknej dziewczyny... - o Boże. 

- C-co ty robisz? - nie usłyszałam odpowiedzi, zamiast tego usłyszałam głośne strzały. Upadłam na ziemię, czołgające się pod najbliższy stół. Zatkałam uszy, nie chcąc słyszeć tych odgłosów. W pewnym momencie strzały ucichły i wydawało mi się, że słychać tylko mój cichy szloch.

- Nicol, kochanie... - to był tata. - Już wszystko dobrze, jestem z tobą. - próbował mnie przytulić, ale odsunęłam się szybko. - Wszystko dobrze? - zapytał cicho. Wygramoliłam się z pod biurka i spróbowałam wstać, kiedy już mi się to udało spojrzałam na niego z pogardą. W jego oczach widziałam desperację, smutek, zawiedzienie i złość. 

- Zostałam pobita, mam złamaną nogę, wszystko mnie boli, a do tego zostałam porwana przez interesy własnego ojca... Tak, kurwa. Wszystko w porządku! - krzyknęłam. - Zabierz mnie do domu. - mruknęłam do Ethana, dławiąc się łzami. Ten jedynie pokiwał głową i wziął mnie na ręcę. 

                             ~*~

2 godziny pózniej. 

Zatrzymaliśmy się pod naszym domem, jako pierwsza próbowałam wysiąść z samochodu, ale niestety moja kostka mi na to nie pozwalała. Skoczyłam nie na tą nogę co powinnam, przez co krzyknęłam i się przewróciłam.

- Wszystko w porządku? - zapytał Justin, próbując mnie podnieść.

- Tak. - warknęłam, odpychając go od siebie i próbując wstać. - Ethan, mógłbyś mi pomóc? - mruknęłam. 

- Jasne. - podszedł do mnie i wziął mnie na ręcę, gdy przekroczyliśmy próg domu, od razu rzuciła się na mnie całe we łzach Bella.

- O mój Boże! Nic ci nie jest?! Zrobili ci coś? Dotykali w ten sposób? - zadawała mi masę pytań, ale ja tylko kiwałam głową na "nie".

- Chce zostać sama. - mruknęłam. Poczułam, że zaraz zacznę na nowo płakać, więc wolałam stąd wyjsć, żeby nie widzieli jaka jestem słaba.

- Zaraz do ciebie przyjdę. Przyniosę ci ci coś do jedzenia i porozmawiamy, dobrze? - zapytała, uważnie mi się przyglądając. Kiwnęłam głową i zaczęłam zmierzać w kierunku schodów.

Cholera.

Próbowałam na nie wejść skacząc na jednej nodzę, ale nie wychodziło mi to. Czułam na sobie ich martwiące się wzroki, przez co wywróciłam oczami.

- Nicol... Pomóc ci? - to był John. 

- T-tak... - odpowiedziałam ledwo słyszalnie. Podszedł do mnie, wziął mnie pod ramię i razem ze mną skierował się na górę. Wchodząc do pokoju, od razu położyłam się na łożku z głową w poduszkach i tak po prostu zaczęłam płakać. Czułam na sobie wzrok Johna - martwiący i pełen skruchy wzrok. 

- Nicol... - próbował do mnie podejść, ale spanikowałam. Wstałam szybko, ignorując bolącą nogę. 

- Nie podchodź! - krzyknęłam. Nie wiem co mi się stało, ale zaczęłam się bać. - Wyjdź stąd, chce być sama. - powiedziałam cicho. Patrzył na mnie zszokowany, nie dziwie się. Sama siebie nie poznawałam. 

- Wszystko w porządku? - zapytał, próbując się ponownie do mnie zbliżyć. - Może zawołam Justina? Albo twojego ojca? - dodał. Energicznie pokiwałam głową, żeby tego nie robił.

Nie chce ich widzieć.

- Chce być kurwa sama. - warknęłam, dając nacisk na każde słowo. Pokiwał głową, odwrócił się i wyszedł. Kiedy opuścił pomieszczenie, usiadłam przy łożku na podłodze i zaczęłam ponownie płakać.

Jestem żałosna.

Zaśmiałam się ponuro patrząc w jeden martwy punkt przed sobą, chciałabym mieć normalne życie. 

Chciałabym mieć normalnego ojca, który pracuje w normalnej firmie, a nie w jakieś pieprzonej mafii. Chciałabym zakochać się w normalnym chłopaku, a nie zabójcy. Chciałabym, żeby była z nami mama. Chciałabym przestać być okłamywaną na każdym kroku. Chciałabym być w końcu szczęśliwa. 

 

                              ~*~

Hejka wszystkim! Dzisiaj mam dla was rozdział 21 i mam nadzieję, że wam się podoba :) Ostatnio na Twitterze pytałam, czy chcielibyście drugą część You Never Know What Happens, ale niewielu z was się udzieliło ;) Tutaj pod rozdziałem napiszcie mi, czy chcecie, czy nie.

Ja się nad tym zastanawiałam, ale mam też pomysł na drugiego bloga ;D 

     NASTĘPNY? = NIEDZIELA!

Całuski Veroniczka! Xoxo