Rozdział 17: "Naprawdę myślisz, że uwierzę ci w taką beznadziejną bajeczkę? "

       NOTATKA POD ROZDZIAŁEM I KOMENTUJ! :) 

      PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY (:

Nicole

--------------- 3 dni później -------------

Nicole 

Przez te trzy dni nie wychodziłam z domu, myślałam nad tym wszystkim i nie będę kłamać.

Przepłakałam całe trzy dni. 

Myślałam nad tym co powiedziała mi Bella, próbowałam nie raz porozmawiać z ojcem, ale raz nie ma go w domu, a dwa nie mam odwagi...

Boję się. 

Nie wychodziłam z domu, nie chodziłam do szkoły, nie odbierałam telefonu od nikogo. Szczerze mówiąc, najbardziej zraniła mnie ta sytuacja z Justinem... 

Może to idiotyczne, ale tęsknie za nim... Cieżko jest mi się pogodzić z tym, że chciał mnie tylko wykorzystać. 

Że nic dla niego nie znaczyłam. 

Nie mam odwagi zadzwonić do niego i poprosić o spotkanie, jeżeliby powiedział, że to wszystko prawda... 

Załamałabym się. 

Jezeli chodzi o szkołę to w sumie byłam na bieżąco, ponieważ Emily o wszystkim mnie informowała i przynosiła lekcje. Dzisiaj też ma przyjść i pewnie znowu będzie mnie zadręczać pytaniami typu -

"wszystko w porządku?", "Stało się coś?", "Nicole, możesz mi zaufać" 

Raz zapytała, czy jestem taka przez Justina to się zdenerwowałam, nakrzyczałam na nią i kazałam wyjść.

Jest denerwująca. 

Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że jest już siedemnasta - wstałam na równe nogi i zeszłam na dół, ponieważ zaraz miała przyjść Em, a nie lubi wchodzić sama na górę, bo źle się z tym czuję. 

Dziwna jest. 

Byłam ubrana tylko w dresy, za dużą koszulkę i białe skarpetki - w końcu jestem w domu. 

Kto mi zabroni?

Schodząc na dół zobaczyłam tatę i jego znajomych. Nie zauważył mnie, ponieważ był zbyt zajęty gośćmi. Nim się obejrzałam dzwonek do drzwi zadzwonił, podeszłam do nich i zobaczyłam uśmiechniętą Emily.

- Hejka, laska! - krzyknęła, uśmiechając się szeroko. Mnie jakoś do uśmiechu nie było, ale jej odpowiedziałam.

- Hej... - mruknęłam, zamykając drzwi. - Chodź na górę. - minęłam ją, wchodząc po schodach czułam na sobie wzrok ojca i reszty. 

- Dzisiaj nie mamy nic zadanę. - zaśmiała się dziewczyna, rzucając na moje łóżko. - Więc możemy porozmawiać w spokoju. - spojrzała na mnie poważnie. - Więc mów. - powiedziała.

- Ale co? - zapytałam, stając w drzwiach. - Co mam ci powiedzieć? Że mój ojciec jest szefem mafii, a chłopak, w którym się chyba zakochałam chciał mnie wykorzystać i zabić?! - krzyknęłam, wymachując rękoma. - Nie mam ci nic do powiedzenia. - powiedziałam sarkastycznie, siadając na podłodze. - Moje życie jest do dupy. - zaśmiałam się. Spojrzałam na rudowłosą, która siedziała tym razem z uchylonymi ustami i chyba była zaskoczona. 

No cóż, to jest zabawne. 

- Żartujesz sobie ze mnie? - zapytała, zaraz potym wybuchając śmiechem. Odwróciłam się do niej tyłem i czekalam na dalszy ciąg. - Naprawdę myślisz, że uwierzę ci w taką beznadziejną bajeczkę? - zapytała, śmiejąc się. - Tak, jasne. - mruknęła.

- Wierz w co chcesz. - mruknęłam, podnosząc się z podłogi. - A jeżeli już skończyłaś to możesz wyjść. - wskazałam na drzwi.

- Nicki... Ty serio? - zapytała. - Myślałam, że... - przerwałam jej.

- To źle myślałaś. - warknęłam. - Jestem zmęczona, chce iść spać. - mruknęłam. 

- Chcesz porozmawiać? - zapytała, wstając.

- Jedynie czego teraz potrzebuje to snu, a ty mi w tym przeszkadzasz. - syknęłam. - Cześć. - mruknęłam. Wzięła swoje rzeczy i wyszła.

A może będzie to nasze ostatnie spotkanie?

   -----------------------------------------

No więc mamy kolejny rozdział, który jest nudny można powiedzieć... :( i krótki, przepraszam za to, ale naprawdę dużo się u mnie działo i nie miałam jak go napisać...

Następny nie wiem kiedy się pojawi, wchodźcie i sprawdzajcie :D

Całuski Veroniczka! Xoxo