Rozdział 18: "A ty byś wybaczył?"

NOTATKA POD ROZDZIAŁEM!

    CZYTASZ?! = KOMENTUJESZ!    

           Miłego czytania :)

Justin

Minęło pare dni od wydarzenia z Nicole i szczerze mówiąc brakuje mi jej.     Czuję się jak gówno, ponieważ to ja powinienem jej o wszystkim powiedzieć, a nie Nathan. Jeszcze  powiedział jej to w taki brutalny sposób.

Przecież powiedziałbym jej...

Inaczej... 

Nie mogłem patrzeć jak moja księżniczka płacze..

Przeze mnie.

Najgorsze jest to, że ona jest w jakiś sposób dla mnie ważna i zależy mi na niej. Prawie codziennie przebywaliśmy razem, a teraz? A teraz nie chce mnie znać.

Nienawidzi mnie.

Naprawdę muszę z nią porozmawiać. 

- A! Najpierw miałeś mnie w sobie rozkochać! - krzyknęła. - I wiesz co? - zapytała i nie czekając na moją odpowiedź dodała. - Udało ci się.  - warknęła.

Udało ci się. 

Gdy tylko usłyszałem te słowa, myślałem, że coś rozpierdolę. Mogłaby być teraz moja, w moich ramionach... 

Ale ona mnie nienawidzi. 

Nie czekając długo sięgnąłem po telefon i wybrałem numer do brunetki.

A jeżeli nie odbierze? 

Spróbuj. 

Jeden sygnał.

Drugi.

Trzeci. 

Może bierze prysznic? 

Jeden sygnał.

Drugi... 

- Halo? - usłyszałem dobrze znany mi głos. - Halo? - zapytała ponownie. 

- Nicki... - mruknąłem. Usłyszałem jak wstrzymuje oddech. - Proszę cię... - powiedziałem niepewnie. - Porozmawiajmy. - dodałem. W słuchawce było słychać tylko jakiś szum, a po chwili głos dziewczyny.

- Gdzie? - mruknęła. Odetchnąłem z ulgą. 

- U mnie? - zapytałem niepewnie.

- Będę za godzinę. - warknęła i się rozłączyła. 

I znowu jest tą wredną Nicole. 

Nicole 

Zadzwonił.

Poprosił o spotkanie.

Zależy mu na mnie. 

Albo ma wyrzuty sumienia. 

Wstałam z łóżka - ponieważ spałam i udałam się do łazienki z zamiarem wzięcia prysznica. Przejrzałam się w lustrze i powiem wam, że nie wyglądam tak źle. Nie mam aż tak podkrążonych oczu i rozczochranych włosów. 

Jedyny plus. 

Weszłam pod prysznic i od razu na moje ciało zaczęła spadać gorąca woda, poczułam jak moje mięśnie się rozluźniają, zaczęłam wcierać w siebie rożnego rodzaju żele pod prysznic i szampon do włosów. Gdy wyszłam z kabiny wytarłam się miękkim ręcznikiem i wyszłam z pomieszczenia. Udałam się do garderoby po coś do ubrania.

No właśnie.

W co się ubrać? 

Niech widzi co stracił. 

Nałożyłam jeszcze makijaż i mogłam wychodzić. Zeszłam na dół i ponownie nie zobaczyłam nikogo, oprócz Marthy. Wyszłam przed dom, kierując się do swojego samochodu. Była godzina szesnasta, a miałam jeszcze trochę czasu więc postanowiłam wpaść po drodze do kawiarni po kawę. Zatrzymałam się pod kawiarną, wysiadłam z auta i popędziłam po kawę. 

- Dzień dobry. - powiedziałam, uśmiechając się przy tym sztucznie. 

- Witam, piękną panią. - odpowiedział starszy facet, wyglądał na czterdziestkę. - Co podać? - zapytał.

- Cappuccino, proszę. - mruknęłam. 

- Już się robi. - odpowiedział, znikając mi z oczu. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i zauważyłam, że połowa osób tutaj uważnie mi się przygląda. Zmarszczyłam brwi spuszczając wzrok na buty, które w tym momencie wydawały się być bardzo ciekawymi. 

- Pani cappuccino. - powiedział.

- Dziękuję, do widzenia. - mruknęłam, odwracając się w stronę drzwi. Skierowałam się do samochodu i nim się obejrzałam byłam już pod domem szatyna. 

Cholera. 

Wysiadłam z samochodu i podążyłam wolnym, ale za to zdecydowanym krokiem w stronę drzwi. Przed zadzwonieniem dzwonkiem - zawachałam się.

Może się wrócę? 

DZWOŃ! 

Zadzwoniłam. 

Fragment pisany przy -> http://youtu.be/AWpsOqh8q0M :) 

Chwilę poczekałam, aż w końcu usłyszałam, że ktoś idzię i po chwili drzwi się otworzyły, a w nich stanął Ethan. 

- Cześć... - powiedział, przyglądając mi się uważnie.

- Cześć... - mruknęłam. - Ja do... - nie dokonczam, ponieważ mi przerwał.

- Do Justina, wiem. - mruknął. - Wejdź. - przesunął się, tym samym robiąc mi miejsce na wejście. - Czeka na ciebie w salonie. - dodał, posyłając mi uśmiech. 

- Okej... Dzięki. - odwzajemniłam to. Wchodząc głębiej mogło się poczuć ten specyficzny zapach mężczyzn, który był nawet do zniesienia. Gdy tak przemierzałam przedpokój, przeglądałam zdjęcia wiszące na ścianie i dziwne, bo wcześniej nie zwracałam na nie większej uwagi. Mniejsza z tym, że byłam tu tylko raz, czy dwa... Kiedy wreszcie korytarz się skończył, weszłam do salonu, w którym było pełno chłopców, a w nich on. 

Justin. 

Jego wzrok od razu odnalazł mój, podtrzymaliśmy kontakt wzrokowy przez chwilę, a potem go opuściłam.

Nie mogę tak... 

Głowy wszystkich jak na zawołanie zwróciły się na mnie, cóż... To niezręczne. 

- Cześć chłopaki... - mruknęłam, przyglądając się każdemu z osobna. Patrzyli na mnie z troską w oczach, ale i ze strachem.

Aż taka groźna jestem?

- Cześć Nicole... - odpowiedzieli razem niepewnie. Przejechałam wzrokiem po wszystkich, tym samym dając znak, że chce zostać sama z Bieberem. Oni chyba nie zrozumieli, więc musiałam się odezwać.

- Chciałabym porozmawiać, z Bie... - zatrzymałam się. - Justinem, sam na sam. - mruknęłam, wywracając oczami na ich zachowanie. 

- Spadamy chłopaki! - krzyknął John, jak dobrze kojarzę. Gdy wyszli zapadła niezręczna cisza, stałam nadal w tym samym miejscu patrząc na chłopaka. 

- Chciałeś rozmawiać. - warknęłam. 

- Usiądziesz? - zapytał cicho.

Jego głos.

Może nie powinnam być dla niego taką suką? 

Zasłużył. 

- Postoję... - mruknęłam. Chłopak wziął głęboki oddech, przecierając dłonią twarz. 

- Nie wiem od czego zacząć. - powiedział. 

- Najlepiej od początku. - mruknęłam. 

- To prawda, że chciałem cię uwieść i zabić, ale potem to wszystko się zmieniło... - powiedział. - Potem zrobiłaś się dla mnie w jakiś sposób ważna, miałem ochotę przebywać z tobą całe dnie i nie wypuszczać z ramion. - dodał, patrząc w jeden martwy punkt. 

- Nigdy nie byłam dla ciebie ważna, chcesz tylko żebym ci wybaczyła, bo zżera cię poczucie winy. - warknęłam ze łzami w oczach. Podniósł się i podszedł do mnie. 

- Nie wiesz co czuję. - syknął. - Nie wiesz jak chujowo się czułem z tym, że nie ma cię obok. Nie wiesz jak bardzo chciałem cofnąć czas i spotkać cię w lepszych okolicznościach. - warknął, patrząc prosto w moje oczy. 

- Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? - zapytałam, przez łzy. - Dlaczego dałeś mi nadzieję? Dlaczego mnie tak potraktowałeś? Co ja ci takiego zrobiłam?! Dlaczego ja?! - krzyknęłam, dusząc się łzami. - Myślisz, że jak się czułam z faktem? Chłopak, w którym się zakochałam chciał mnie zabić! - syknęłam. 

- Chciałem to zrobić zanim coś do ciebie poczułem. - syknął. - Nie wiedziałem, że poczuję coś do ciebie... - mruknął. - Naprawdę jest mi przykro... Nicol, skarbie przepraszam. - powiedział ze łzami w oczach. 

- A ty byś wybaczył? - zapytałam, prawie nic nie widząc. - Wybaczyłbyś? - ponownie zapytałam, ale odpowiedziała mi głucha cisza. - No własnie... - mruknęłam. - Zniknij z mojego życia, proszę cię tylko o tyle. - powiedziałam płacząc. 

- Nicki... - usłyszałam tylko za sobą. 

Wychodząc postanowiłam, że pójdę pieszo. 

Nie chce spowodować wypadku. 

Szłam i płakałam, nie mogłam uwierzyć, że tak to się skończyło. 

Potrzebuje go...

Idąc zauważyłam mężczyznę, który przyglądał mi się uważnie, oglądał się za siebie i prosto na mnie. 

Okej...

Zaczynam się bać. 

Samochód, który za mną jechał zatrzymał się niedaleko mnie, wyjęłam telefon i zaczelam szukać numeru do Justina. Kiedy już go znalazłam, zadzwoniłam i nie czekałam długo, aż odbierze.

Odebrał za drugim sygnałem. 

- Nicol? - zapytał, raczej zmieszany.

- Justin ktoś mnie śledzi. - powiedziałam. - Proszę cię pomóż mi... - mruknęłam i się rozpłakałam. 

- Gdzie jesteś? - zapytał, usłyszałam włączający silnik, więc pewnie już jest w samochodzie. Nie zdążyłam odpowiedzieć, ponieważ ktoś przyłożył mi do twarzy jakąś chustę. Krzyknęłam i jedynie co usłyszałam to głos Justina wołającego moje imię. 

Czy to się dzieje naprawdę?

 -------------------------------------------

Nooo mam nadzieje, że rozdział Wam się podoba i zadowoliłam Was jego długością ;) 

Następny nie wiem kiedy się pojawi możliwe, że w piątek lub w weekend :) 

    CZYTASZ? = KOMENTUJESZ!!!

   NASTĘPNY? = NIE WIEM KIEDY haha :D

Całuski Veroniczka! Xoxo